تأثیر دو گونه قارچ آربوسکولار مایکوریزا (glomus mosseae و glomus intraradices) بر رشد، مقادیر کلروفیل و جذب فسفر در گیاه ریحان (ocimum basilicum l.) تحت شرایط تنش خشکی

به منظور بررسی ﺗﺃثیر همزیستی قارچ های آربوسکولار مایکوریزا (am) و تنش خشکی بر رشد، عملکرد، محتوی کلروفیل و میزان جذب فسفر در گیاه ریحان (ocimum basilicum l.)، یک آزمایش گلدانی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در چهار تکرار اجرا گردید. فاکتورهای مورد آزمایش شامل سه رژیم آبیاری (آبیاری در فواصل 4، 8 و 12 روز یک بار) و کاربرد دو گونه قارچ مایکوریزا (glomus mosseae t.h. nicolson & gerd. و glomus intraradices n.c. schenck & g.s. sm) و عدم کاربرد قارچ (شاهد) بودند. نتایج نشان داد که تنش خشکی تأثیر معنی داری بر صفات مورد ارزیابی داشته است. به طوری که با کاهش میزان رطوبت خاک، ارتفاع بوته، قطر ساقه، تعداد و سطح برگ، تعداد شاخه ی جانبی، وزن خشک ریشه، عملکرد ماده تر و خشک، میزان کلروفیل، غلظت فسفر و درصد کلونیزاسیون ریشه کاهش یافت. به علاوه اثر کاربرد قارچ های am بر پارامترهای رشدی و میزان جذب فسفر معنی دار بود. گیاهان مایه کوبی شده با قارچ های am در مقایسه با گیاهان مایه کوبی نشده از رشد، عملکرد و میزان فسفر بیشتری هم در شرایط تنش خشکی و هم در شرایط بدون تنش برخوردار بودند. تأثیر قارچ g. mosseae در کاهش اثر خشکی بیشتر از قارچ g. intraradices بود. بنابراین می توان چنین نتیجه گیری کرد که در شرایط کم آبی قارچ های am با افزایش جذب عنصر فسفر، رشد و عملکرد گیاه ریحان را بهبود می بخشند.